Lieve benen

Lieve Benen,

Vele  jaren hebben jullie mij gedragen, terwijl ik mij niet altijd zo goed wilde gedragen. Op de skates, de ski’s en op de Nederlandse fiets. Op de spietsen, stiletto’s en op de flipflops. Wat ik ook van jullie vroeg, jullie deden het. Zonder te klagen, elke dag weer. Wat hebben we mooie herinneringen samen. Weten jullie nog die keer in Frankrijk, dat ik jullie rechter enkel had gebroken, twee keer. En dat ik ’s morgens ondanks mijn gips toch vrolijk het bed uit sprong, op de gebroken enkel, twee keer. Dat deden jullie voor mij, dat kon ik. Ook al vergat ik dat je gebroken was.
Velen kilometers hebben wij gerend in het Amsterdamse bos, over de Erasmus brug in Rotterdam en een rondje Vondelpark, twee keer. Eerst op Nike Air Max, toen op Asics, want dat wilden jullie als jullie renden, zei de verkoper in de sportwinkel.
We gingen op reis en jullie stonden midden in de nacht klaar op Schiphol, om vervolgens uren opgekropt tegen de achterkant van de stoel aan te zitten, in het vliegtuig.
Hoe jullie bibberden in de kou en heen en weer sprongen om meer warmte te vergaren. Voor de rest van mijn lichaam. Altijd behulpzaam, altijd actief. Af en toe wat spierpijn, maar nooit één dag geklaagd of gestaakt. Tot nu.
Lieve Benen,
De ‘Jeanne d’Arc’, de Nelson Mandela, de Mahatma Ghandi van de benen.
Ik strijd. Het vuur gaat open. De broek gaat uit. Het bed brandt onder jullie, terwijl de dekenboog hoog boven jullie gespannen staat. Klaar voor de start.
Glazen thee worden niet meer gedronken. Doppen gaan op de flessen water. Ik bevrijd jullie van de grote belasting om naar de wc lopen. Er wordt niet meer gedoucht, niet meer gestaan, niet meer van kamer gewisseld. De tv blijft uit, de ijskast deur blijft dicht.
Mijn strijd is begonnen. Met de USB stick vol met jullie foto’s  gewapend in mijn hand lopen we nog één keer gezamenlijk naar het ziekenhuis. De arts komt met een flexibel prik ding, om te kijken of jullie echt lijden. Tranen van pijn springen in jullie knieën op de behandelbank.
Vooruit, nog een laatste keer op de tenen, zoals wij dat vroeger in de balletzaal deden, aan de barre. “Dat moeten mijn benen wel kunnen, want ik was een danser.” zeg ik tegen de arts. Vol vertrouwen kijk ik jullie aan terwijl jullie verslagen omvallen.
Ik strijd voor mijn benen en niet omdat het kan. Ik strijd voor mijn benen, omdat het soms heel gek kan lopen.