Opiaatmelk

Toen Aviya nog in mijn buik zat, trok dat veelal de aandacht, maar nu Aviya eruit is, lijken we wel wereldberoemd in onze wijk. Iedereen wil even kijken, plukken, aaien, advies geven en ‘koetsjiegoe-en’. De één vraagt het netjes, de ander trekt zo de sjaal van Aviya’s hoofd af, waaronder ze probeert te slapen. Het slapen wat oh zo moeilijk is voor haar door de extreme kramp.
Waar voorheen in de rij in de supermarkt over het weer werd gebabbeld, krijg ik nu de vraag: “En… geef je borstvoeding?”, terwijl ik een pak melk op de lopende band leg. Ik hoor mezelf bijna verontschuldigend zeggen dat ik wel borstvoeding wil geven, maar niet kan. Ik kan wel borstvoeding geven, maar om nou in de rij in de supermarkt te zeggen dat mijn borsten vol met ‘opiaatmelk’ zitten…
Nu weet ik dat niet zeker, want mijn melk is niet getest. Ik ben er heilig van overtuigd dat het menselijk lichaam als een goed filter werkt en de juiste stoffen toelaat tot mijn melk. Dat ik na vier maanden geen borstvoeding geven nog altijd een opiaten-melkfabriek ben, is op zich raar, maar niet als je baby heel veel uur op een dag krijst. Ze krijst niet om de melk, maar door hevige kramp.

Vol is vol
Wekelijks zitten we in het VU ziekenhuis, zonder echt resultaat, maar “Vanaf nu nemen we haar op.’, zeggen de artsen. Het ‘nu’ werd volgende week en volgende week werd afgelast. Dat Aviya al op de kinderafdeling was ingeschreven en ik een ziekenhuis bed voor mijzelf had geregeld, maakte allemaal niets uit. “Vol is vol”, zei de VU, dus moesten we elders gaan. Het ziekenhuis dat werd aangeraden, is 8,9 km lopen en dat is nou eenmaal te optimistisch ingeschat door de artsen. Het andere ziekenhuis is wel een optie en dat zouden we volgende week dan horen. Die volgende week hoorden we het niet. We zitten op de wachtbank in de wachtkamer en Aviya zit in de wipper. Ze krijst heen en weer, want zitten lukt niet zo lang. Liggen ook niet. Ik sta, bijna fulltime met Aviya in de draagdoek, of op mijn arm. Mijn knieën draaien gevoelsmatig tegen elkaar in. Mijn duim kan ik niet meer bewegen zonder te gillen, de morfine consumptie gaat omhoog en de melkproductie komt op gang.
En dan belt de babypsycholoog uit de VU met het verlossende bericht: Het OLVG zal haar opnemen ter observatie! Blij denk ik aan het fijne ziekenhuis waar ik ben uitbehandeld. Waar ze mij goed kennen.Vele operaties heb ik ondergaan om het zwanger zijn beter te laten verlopen en nu…nu zullen we ons babytje blij laten zien aan alle fijne artsen.