Knallend verknald

• 

• 

Ik had een mooi beeld in mijn hoofd. Voor het eerst in 11 jaar zou ik Oud en Nieuw kunnen vieren. Thuis met Ruben en de kinderen. Of dat nou ‘s middags zou zijn of middernacht. Voor het eerst vuurwerkvrij.

Natuurlijk hoorden we de afgelopen tijd wat knallen hier en daar. En werd ik de afgelopen dagen wakker alsof Tsjernobyl naast me was ontploft. Achteraf bleek dat door knallend vuurwerk te zijn geweest. Door dat vuurwerk kon ik op 31 december om vier uur s middags verre van een feestje houden. Nou ja, misschien ‘s avonds slapen en dan om middernacht het vieren.

Andere jaren werd er vanaf 18:00 uur echt al hard geknald. Dit jaar stond ik nog in de keuken doordat de knallen veranderd zouden zijn in een geweldige lichtshow vanuit de Cruijf arena. Ik gaf al licht bij de gedachte eraan.
Zodra de kinderen op bed lagen, begon het buiten te ontploffen. Het ging van kwaad tot erger. Youp zou het ook gehoord hebben in het theater, mits zijn Nieuwjaars Conferance niet eerder was opgenomen.

********************************

Ik lig op bed. Ik kauw kauwgom weg alsof het zoete oliebollen zijn.  Mijn linkervoet zit in een verkrampte spitsstand. Elke knal gaat door merg en been. Ik roep, ik huil, ik kauw. De sterretjes en de feesthoedjes liggen ongebruikt in de kast. De kinderen liggen op bed. Het is nog lang geen middernacht. De buren zingen Abba liedjes. Ik tel de secondes af in mijn hoofd.

Nederland heeft schijt aan de zorg. Ze klappen liever voor het knallende vuurwerk. Het is niet eens sierlijk. Geld dat zo broodnodig is voor vele gezinnen. Voor vele ondernemers. Dat geld wordt keihard weg geknald, terwijl de artsen, verplegers en ander zorgpersoneel keihard staat te zwoegen op het redden van levens.

Terwijl hun geliefden een oliebol eten, doet het zorgpersoneel voor drie uur lang een mondkapje op. Dat mondkapje bleef bij vele Nederlanders af of op half zeven hangen. Want, zoals Youp van t hek het al schetste: wanneer de mondkapjes dringend geadviseerd worden, vertikt een deel van Nederland dit.
Wanneer het echt verboden is, wil men wel luisteren. 
Of ik wil of niet, ik luister naar het vuurwerk. Youp wordt overstemd. Ik word overgenomen door verdriet. Want ja, het zou dit jaar toch anders zijn? Ik zou dit jaar toch ook een feestje mogen bouwen? Maar, het was mijn feestje niet. 

Vandaag, 1 januari 2021, probeer ik uit mijn bed te komen. Ik weet niet hoe ik moet lopen met mijn linkervoet. Ik kan de aanraking van de grond niet verdragen, de druk is te hoog, dus mijn voet kan niet naar beneden. Mijn enkel en mijn schouder voelen uit de kom. Ik ben misselijk. Mijn heup wil niet zitten. Als ik nu niet ga lopen, dan snap ik heel goed dat mijn lichaam niet meer kan lopen. Nooit meer kan lopen. Dat mijn voet voor altijd in deze spitse positie blijft hangen.

Ik ga naar buiten en ben de enige op straat. Ik adem de vuurwerklucht in en adem mijn tranen uit. Ik loop langs de basisschool van mijn kinderen. Wat fijn om nu het vertrouwde gebouw te zien. Meestal ben ik opgelucht op 1 januari dat het ergste vuurwerk geweld voorbij is. Dat ik aan de januari revalidatie kan beginnen. Maar vandaag ben ik verdrietig. Dat ik zo naïef was om te geloven dat men in Nederland naar een verbod zou luisteren. Dat de politie wel in zou grijpen.

Mijn eerste column had ik willen schrijven over mijn plannen. Om dit jaar gesponsord naar de Efteling te gaan lopen met 2 doelen. Om CRPS awareness te creëren en om de blije snoetjes van de kinderen te zien in de Efteling.
En ook over mijn plan om om plannen te vragen om investeerders te zoeken en te vinden voor mijn bedrijfsplan. 

Er is sinds tijden niet zo weinig vuurwerk afgestoken en er is een record aantal kijkers voor de Nieuwjaars Conferance van Youp. Maar, zowel Youp in het theater met 30 mensen, als ik thuis op mijn bed, merkten daar weinig van. Elke gevoelsmatige ijzeren pin in een zenuw, is er 1 teveel.