Egoïstisch…My ass!!!

Met 27 weken zwanger filmen we de buik voor de documentaire van www.pijnsamen.nl waarvoor wij een jaar lang worden gevolgd. Niet dag en nacht zoals bij een reality soap. Af en toe komt de camera iets filmen en dit keer is mijn buik aan de beurt.
De buik is groot en de baby is ook groot en ze heeft lange benen.

Mismaakt
De regisseur vraagt of ik mij nu ‘mismaakt’ voel, doordat er een baby in mijn buik woont. Ik moet lachen en kan met verve zeggen dat ik trots ben op mijn buik! Dat dit lichaam, dat zoveel ondragelijke pijnen geeft, zo iets moois kan en mag dragen. Of dat zwaar is? Tsja.

Slaap posities
Veel zwangere vrouwen slapen nauwelijks. In de nacht lees ik wat, zoek ik fijnere slaap posities, waarbij de buik minder pijnlijk is, of speel ik met de baby in mijn buik, wanneer ze wakker is. Ik leg mijn hand op mijn buik en ze schopt op de plek waar ik mijn hand leg. Het contact met de baby is geweldig!

Egoïstisch
Nog altijd heb ik de medicatie op een ondergrens weten te houden. Dit is best onmenselijk en eigenlijk totaal niet te doen. Toch doe ik het. En toch zorg ik voor onze peuter, die vrolijk zegt: “Wanneer mama moe is, laat ze alles vallen!”
En dat klopt. Mijn handfunctie hapert dagelijks bij de kleine motoriek. Zodra ik moe ben, laat ik onze hele huisraad vallen.
Voor de duidelijkheid: baby’s hou ik stevig vast. En ook mijn buik, want soms lijkt het alsof onze grote baby er dwars doorheen valt. Onze kindjes zou ik nooit laten vallen. Zowel Ruben als ik doen alles voor onze dochter. Dit is natuurlijk heel normaal, toch heb ik gehoord dat het egoïstisch zou zijn dat ik mij voort zou planten. Een tweede Gaby, tsja, daar zit ik inderdaad ook niet op te wachten. Maar wij zijn ervan overtuigd dat wij een heel gezellig, warm gezin zijn, dat genoeg te bieden heeft aan onze kinderen. Daarnaast ken ik niemand die zegt: “Ik zou graag een kindje willen omdat het mij zo leuk lijkt voor het kind, om bij ons te komen wonen.” In die zin is voortplanting altijd uit biologische, egoïstische oerdrang. Zo is de natuur. Maar misschien is het wel groter dan dat. Misschien hebben onze dochters ons wel uitgekozen als gezin. Weet jij het?

Aanrakingspijn
Niet slapen en pijn gaan vaak samen, ook al gaat de combi totaal niet samen. De momenten dat ik mijn eigen buik niet kan aanraken zijn er genoeg. Mijn buik brandt dan dwars door mijn handen heen.

De aanrakingspijn is alsof er geen huid op mijn handen zit, bloot, open vlees en dat leg ik op een gloeiende bakplaat, met ijzeren stekels erin. Vervolgens gaan die stekels draaien. Die aanrakingspijn zit in mijn hele lichaam, maar moet ik dan maar nooit meer kleding dragen? Nooit meer op een bed liggen of op een stoel zitten? Nooit meer knuffelen? Tsja, die pijn heb ik toch en daar moet ik het mee doen.

Knuffel
Met die pijn knuffel ik wanneer mijn dochter maar wil. Op bed liggen is wel problematisch. Het moet, omdat je toch moet slapen. De deken kan van mij af, ook al is dat vaak koud. Een dekenboog is gedeeltelijk een oplossing, maar de onderkant van mijn lichaam raakt ook mijn bed. Dat los je niet op met een dekenboog. Terwijl ik lig op het grote bed, met de grote baby in mijn buik, begint ze contact met mij te maken. En dan ben ik even de gelukkigste, zwangere, niet slapende, chronisch zieke mama. Egoïstisch?….MY ASS!!

Lucky number!

26 weken in verwachting en de buik groeit zoveel sneller dan bij baby nr. 1! Nog even en dan komt de baby echt. Daar moet natuurlijk een bevalling aan vooraf gaan… en dat is nogal een dingetje. Het begint al met de voorbereidingen in het ziekenhuis en welke weg ga ik lopen.

Bij bevalling nr. 1 heb ik zo’n 10 km gelopen tijdens de weeën, want toen ik er in de nacht aankwam, kon ik na enkele uren weer terug naar huis lopen. Althans ik kreeg vriendelijk, doch dwingend het verzoek de bevalkamer niet bezet te houden, aangezien we ook niet wisten hoe lang het allemaal ging duren. Dat het lang ging duren, was dan een feit.

Midden in de nacht kwam ik met gebroken vliezen en weeën aan. Rond 6:00 uur liepen we weer terug naar huis, met rugweeën. En rond 13:00 uur liep ik met om paar minuten een wee, voor de 3e keer naar het ziekenhuis. Samen met manlief en een krukje erbij. Tijdens elke wee even zitten op het krukje en weer door. De pijn die ik kreeg door de zon was echter ondragelijker.

En nu? Nu moet ik in week 32 naar een ziekenhuis heen en weer lopen met mijn grote toeter, omdat ik in een ander ziekenhuis ga bevallen, dan dat ik word behandeld.
Dit ziekenhuis geeft mij namelijk het grote geluk dat ik met mijn baby in 1 kamer mag slapen. En tegelijkertijd heeft de baby verzorging en ik ook.
Wat een top gedachte, vergeleken met hoe het ging met baby nr.1 Dat zal ik in iets meer dan 1 zin uitleggen:
Baby nr.1 lag ver weg van mij, op een andere verdieping in een andere gang, in het ziekenhuis. Ik kon niet tot nauwelijks reizen in het ziekenhuisbed door de allesverwoestende trillingen. Ik zag mijn kindje daardoor nauwelijks en oh wat deed dat veel verdriet. En daarom loop ik nu een stukje verder door naar een ander ziekenhuis, om met mijn baby, met zijn tweeën in 1 kamer te zijn. Ik ga uit van een positief nummer en kijk er erg naar uit om onze baby te knuffelen!