Vlog 2

 

Mijn 1e Vlog!

Laat het los!

Baby Shaya is nu acht weken oud en wij hebben nog geen hond gezien. Nou ja, dat klopt niet helemaal. Retourtje tandarts is tegenwoordig vaste prik. Ik heb dan ook een heel aardige tandarts, maar daarvoor ga ik natuurlijk niet vijf wortelkanaalbehandelingen aan, in drie weken tijd. Met lippen alsof ik Marijke Helwegen ben loop ik met een bonkende ontstoken zenuw in mijn gezicht af en aan. Het ding gaat niet weg. Net als alle andere uit de hand gelopen ontstekingen die ik heb sinds het ziekenhuis. Een stuk of tien. Wie niet weg is is gezien. Ze zijn dus gezien.

In hemelsnaam
Na drie keer antibiotica mag ik uiteindelijk toch nog op een spoedplek bij de internist. Alsof het iets leuks is. Baby Shaya gaat overal mee naar toe. Tijdens de tandarts behandeling ligt ze op mijn buik en kijkt ze mee. Tijdens fysio, zit ze op mijn schoot en kijkt ze over mijn schouder naar wat mijn lieve fysio in hemelsnaam aan het doen is. Tijdens de ochtendzorg, kijkt ze mee vanaf het grote bed. Ze leert snel. Wie weet kan ze over een tijdje al een wortelkanaalbehandeling zelf uitvoeren.

Peuterpuber
Haar grote zus, de peuterpuber, wil sowieso alles zelf doen. Het klinkt leuk, maar denk maar niet dat je per ongeluk zelf een deur dicht kan doen, of zelf haar lepeltje mag pakken. De peuterpuber zet direct haar sirene geluid op en ons te kleine huis is dan nog een stukje kleiner.

Uitslag
En dat is nou net mijn frustratie. Ons huis is te klein, te vol, te vies. De kunst van het loslaten, dat is…een kunst. Onze prioriteit ligt nu eenmaal bij de meisjes. Daarnaast moet de was gedaan en stapels weggewerkt worden, de boodschappen en een voedzaam maal op tafel. De rest van het huishouden kan ik echt niet. De huidige dingen ook niet, maar het moet gebeuren. Recht op huishoudelijke hulp hebben we niet. En ik zou graag eerst het huis schoonmaken voordat er hier iemand komt schoonmaken. Dus laten we dit gedeelte ook maar los. We hopen op een beter huis. En op een goede uitslag van de internist. De internist gooit mijn plotselinge ontstekingen op CRPS. Het kan, het is ten slotte een auto-imuunziekte, die ontstekingsreacties geeft. Maar toch vind ik het vreemd. Die gedachte laat ik dan ook maar los, want als ik wakker word heb ik een prachtige baby in mijn armen, die ik zelf borstvoeding mag geven. En een gezellige peuter naast me, waar ik af en toe ook haar handje van mag vasthouden. En manlief die haastig uit de douche komt en haastig vergeet dat hij zijn bril op moet doen. Dan valt alles tenslotte in het niets.