Even oversteken

“Een dikke pluim”. Ik hoor het mezelf zeggen terwijl ik mijn duim omhoog hou. ‘Een dikke pluim voor jou’, zeg ik dat nou echt? Ik weet niet eens meer zeker wat een pluim nou echt is.

Ik stop voordat ik het zebrapad op loop en hou mijn baby vast. Ik zou niet moeten stoppen, want ik heb voorrang. In Amsterdam negeren de fietsers, scooters en taxi’s dit. Tot mijn grote verbazing stopt er een man op een scooter voor me. Ik kijk hem lachend aan en zeg: “Jij bent serieus de eerste scooter in misschien wel twee jaar tijd, die stopt.” ‘Hij is geen scooter, maar een man.’ Hij lacht en zegt vrolijk op zijn Amsterdams: “Oh ja? Ik heb ook een kleine en weet hoe het is.” Ik hou mijn duim omhoog en voordat ik het weet floept die ‘pluim’ eruit. Niet uit mijn duim, maar uit mijn mond.

Aangereden
Het is alweer een jaar geleden dat ik ben aangereden terwijl ik met mijn dochter in de kinderwagen liep en een baby in mijn buik. Het was een wielrenner die veel te hard fietste, niet uitweek en mij recht in mijn zij raakte. Ook al volgde ik echt de verkeersregels braaf op. Dit ongeluk was vervelend, pijnlijk, maar het liep goed af. Hij had mij ook in mijn buik kunnen raken en dan was baby Shaya er niet geweest. De schrik zit er wel nog altijd goed in. Als een hert dat in koplampen kijkt verstijf ik soms op straat of schrik ik snel. Ik voel me als een moeder eend met haar kuikentjes die voorzichtig de weg oversteekt. Maar dan met grote wonden op mijn flippers.

Derde ziekte
Veel onderzoeken in het ziekenhuis, maar zekerheid heb ik nog niet. Waarschijnlijk een nieuwe ziekte, mogelijk een stollingsziekte. Weer eens wat anders dan CRPS, maar als het geen stollingsziekte is, dan is het CRPS. Dat weten we niet, maar dat zeggen we voor het gemak. Er is namelijk niet genoeg geld voor CRPS onderzoek. Er wordt wel CRPS onderzoek gedaan, maar niet naar deze wonden. Het kan tenslotte een stollingsziekte zijn. De onzekerheid van de diagnose maakt me soms misselijk. Een derde chronische ziekte erbij. Dit zat niet in mijn plan, toen baby Shaya bij ons kwam. Het zou vloeiend lopen dit keer, zoals een moeder die vrolijk met haar kindjes huppelt over een zebrapad. Dat wil ik ook. Huppelen. Of een massage voor mijn benen. Dat iemand even je spieren met lekkere olie knijpt en kneedt. Helaas kan dit niet, door CRPS. De vrouw die toch in mijn benen kneep, moest dit doen voor het onderzoek voor mijn derde ziekte. Anders blijft het onzeker. De druk in mijn benen werd opgevoerd en de aders werden dik. Sinds dit ader onderzoek voelt het elke avond alsof er beestjes onder elektriciteit in mijn bloed rondkruipen. Dit is blijvend door de CRPS. Getriggerd door het onderzoek. Dit onderzoek had net als bij iedereen gewoon even moeten plaatsvinden, zonder de CRPS gevolgen van de elektrische beestjes. Dit zat niet in mijn plan. Gewoon even oversteken en snel een mueslibol kopen bij de bakker met mijn baby eendjes. Vloeiend. Zonder aanrijding. Zonder gevolgen.