Artis baby

We gaan op gezinsuitje naar Artis.

Artis is leuk, behalve dat de dieren gevangen zitten. Toch is het erg leerzaam voor de kinderen. We zoeken het baby aapje. Daar, hoog op het touw zit hij op zijn moeder.

De Aapjes die wij zien, eten ook vegan, net als wij.

Zou moeder aap ook nestdrang krijgen? Ik bedenk me dat ik de kleren van de meiden moet uitzoeken. Thuis gaan volle zakken met te kleine kleding in de kledingbak. Heerlijk om te doen. Hopelijk komt het ook goed terecht, of maken ze er nieuw textiel van.

Tijdends het lopen, voel ik me wagenziek. Na de wandeling heen en terug van Artis naar huis, moet ik echt op mijn bed rusten met de laptop. Even Gaby tijd, dingen online doen. Wat eten we voor avondeten?

Een week gingen rijst noodles wel goed. Nu zijn ze tijdelijk niet verkrijgbaar. Net als baby soepstengels die wel binnen te houden waren. Ineens kan ik niet meer tegen alle gluten, omdat het immuun systeem nou eenmaal beneden het vriespijl zakt.

Hoe ik me ook voel, het maakt niet uit. Zelfs wanneer ik nachten wakker lig, omdat dat nou eenmaal erbij hoort. De spataderen vliegen me bijna om mijn nek. En de misselijkheid houdt langer aan dan men verwacht. Helemaal na het nemen van mijn vieze CRPS medicatie. Zelfs na 13 jaar went die smaak niet.

Ik sla gewoon een keer medicatie over op de dag. Dat bleek een heel slecht idee. Dan probeer ik het milder. Ik sla elke keer wat milligram over. Dat bleek een even slecht idee. Blijkbaar zit ik echt op de ondergrens van medicatie gebruik. TINA. There is no alternative. Zelfs niet wanneer je je schuldig voelt, ook al hoeft dat totaal niet. En heb ik dat al twee keer eerder meegemaakt.

Dit keer eet de baby vanaf het begin vegan. Geen gezeur meer met de bekende koe, ei, zuivel en dierlijkse allergieën.

Een maandje voor Artis, liep ik heel ergens anders naartoe. Ver in mijn eentje, heen en terug. Gelukkig tijdens mijn reis de ingesproken berichten van mijn vriendin afluisterend. En bellend met Ruben.

Ik voelde mij op die loop reizen nog niet wagenziek. Maar, hey, voel ik daar een eisprong? Op de hormonen ga ik goed, behalve wat migraine bij het opbouwen ervan. Wat een grotere uitdaging is, is om naar het verre ziekenhuis te kunnen komen. Met de metro ben je er zo. Lopend is wel een hele ander verhaal. Heen en terug is het verder dan het lopen van een halve marathon. Zonder een wc onderweg. Wel prachtige weilanden, koeien, eenden, ganzen, politie trainingshonden en paarden gezien. Alle soorten weer gehad en in het donker vertrokken.

De eerste keer van het lopen naar en van het verre ziekenhuis kom ik thuis en klappen Aviya en Shaya voor me. Ook ligt er een prachtige welkomskaart van mijn beste vriendin op me te wachten. En een waterijsje.

Wat komt het goed uit dat ik elke dag steeds verder ben gaan wandelen in de Corona tijd. Echt trainen om goed te kunnen dragen. Zowel het verre lopen naar het ziekenhuis als het huishouden in combinatie van de opvoeding van de meiden.

Er kwam nog een pandemie tussen, erna een wachtlijst van langer dan een jaar, toen een grote screening en onderzoek, met een tophuisarts die het allemaal regelde. Maar nu mag ik met grote blijdschap en trots vertellen, dat ik 20 weken zwanger ben van nu al een prachtig kind. De meiden zijn samen met Ruben en mij in de wolken.

Aviya vraagt of ik niet een speelgoedje in kan slikken voor de baby. Shaya vraagt of ik zeker weet dat ik niet zwanger ben van een vogelspin en of de baby wel een dekentje heeft.

We lezen elke week samen de baby app met de meiden en zo wordt het met de voelbare schopjes steeds tastbaarder.

Nog dit jaar komt er een kleintje bij. En we zullen ervoor hopelijk nog vaak het baby aapje in Artis opzoeken!

Heb jij vragen m.b.t. zwangerschap/opvoeding en ziekte? Schrijf mij en ik help je graag!