Wanneer komt de baby? vraagt een meneer in de supermarkt. Dat weet ik niet, antwoord ik met een grote glimlach, dat is een verrassing.
De dokters willen een geplande keizersnede, als ik dan toch een keizersnee krijg. Ik kan eerst weer de mensonterende CPRS duivel onder ogen komen, die duidelijk werd bij mijn vorige twee bevallingen. CRPS wordt met elke wee onmenselijker. Net wanneer je na jaren CRPS ervaring dacht dat je wist wat CRPS inhield, moet je voor de grap een keer gaan bevallen. De CRPS pijn, niet de weeen werd zo immens onmenselijk, dat zelfs het ziekenhuis personeel in paniek raakte.
De eerste bevalling heeft langer dan 1,5 dag geduurd, om met een spoedkeizersnee te eindigen. Erna kon ik drie weken alleen maar op bed met een katheter liggen. Baby Aviya zag de katheter als een navelstreng aan. Een leuk ding om aan te trekken. Ik moest opnieuw leren zitten, staan en lopen.
Bij bevalling nummer twee ging een hoop mis door menselijke fouten. Dat resulteerde in een spoedkeizersnede en geen ontspannen kraamtijd.
Nu willen ze een keizersnede plannen, zodat de artsen geen spoed hebben. Dat snap ik. Er worden miljoenen keizersnedes wereldwijd gepland. Het staat al maanden van tevoren in je agenda, net naast hoe laat de boodschappen worden bezorgd. Gelijk gesynchroniseerd met je email.
Je meldt je ’s morgens om 6:00 uur in het ziekenhuis en loopt met een grote buik en je rolkoffertje het geboorte centrum binnen. Je gaat onder het mes, baby eruit en als alles goed gaat, loop je zelfs na 1 nacht het ziekenhuis weer uit, hup je roze wolk op. Net op tijd thuis, want daar komen de boodschappen al voorgereden.
Niks mis mee, prima geregeld.
Alleen 1 klein detail:
Een geboorte plannen, zonder medische noodzaak, maar om agenda redenen, vind ik wel een dingetje. Moet je je voorstellen…
Je zit als zachte baby, heerlijk in de buik, lekker warm, geborgen en knuffelig. De baby en mama zijn zelf nog niet mentaal klaar voor de bevalling, maar er worden de volgende dag boodschappen bezorgd, dus je moet opschieten. De ouders moeten weer op tijd thuis zijn. Plotseling komt daar een streep fel licht je prive verblijf binnen en zoekende handen trekken je ineens uit je veilige, warme cocon.
Mocht er een medische noodzaak voor moeder of kind zijn, dan zeg ik: doen, doen, doen. Maar om nu de baby te plannen, voelt als een G’d complex. Een maakbaar agenda dingetje. Een moetje. Een ”je kan altijd nog in therapie erover praten als het mentaal misgaat hierdoor puntje.”
Noem me ouderwets, noem me conservatief, noem me zwaar onhandig ingesteld voor de dokters die toch al zo een hoge werkdruk hebben. Noem me egoistisch, omdat de dokters Misschien een spoedje zouden kunnen voorkomen door een keizersnede te plannen.
Maar, ik kan niet zonder dat de medische nood hoog is, onze baby uit zijn veiligheid laten trekken om 8 uur ’s morgens op een maandagochtend in de operatie kamer.
Ik wil best flexibel zijn en alles wat ik in me heb compromiseren, maar ik wil dat onze baby zelf beslist over zoiets groots en essentieels als de geboorte. Zelfs als dat betekent dat ik deels de middeleeuwse martelkamer in moet qua CRPS. De weeen maken me niet uit. De CRPS is daarentegen gelijkwaardig aan de Mount Everest onder de martelwerktuigen.
Sowieso worden keizersnedes die niet uit medische noodzaak worden gepland, bij 39 weken gepland. De baby mag al vanaf 37 weken komen en kan zich dus ook eerder dan de planning van de operatie kamer aandienen.
Ondanks de ongeplande planning heb ik wel in de planning staan dat wanneer de baby spontaan uit de buik wil komen, dat eerst even rustig kenbaar maakt aan ons. Wel zo handig voor onze eigen planning!
Daily life with Complex Regional Painsyndrome CRPS 